Başlarken…

      Başlarken….

İnsan hayatında kuruşun ne önemi olabilir? Dudak büktüğümüz en değersiz para…

 Geçtiğimiz Aralık ayının başlarında Çanakkale’ye arkadaşım Özcan’a gitmiştim. Eşyalarının arasından bir torba dolusu eski para çıkardı.  Sordum hiç içinde eski kuruşlardan var mı? Karıştırdı, Blogumun resmi olarak seçtigim üç delikli parayı uzattı. Belki de başka hiçbir şey beni bu kadar sevindiremezdi o anda. Eski bir dosta yeniden kavuşmuştum, özenle yıkadım temizledim. Resimdeki paraların ön yüzünde tek bir başak sapını görürsünüz. Anadolunun binlerce yıldır bize sunduğu buğdayımızın bereketin resmi. Diğerinden biraz büyük olan iki buçuk kuruş benim hatırlayabildiğim ilk harçlığımdı. Her hafta başında sapsarı altın renkli para avucumda heyecanla koşardım. Henüz okula gitmiyorum. Ama okumayı öğrenmişim. Cami durağının önündeki ahşap kulübeye vardığımda soluklanır, renkli, resimli, defalarca seyrettiğim o dergiler içinden çoktan belirlediğimi seçer, paramı uzatırdım. Aynı hızla eve döner kitabıma kapanırdım. Matbaa mürekkebinin kokusu hiç kaybolmadı belleğimden. Ve  o iki buçuk kuruş, diğer adıyla yüz para…Benim bilgilerimin, hayallerimin ilk anahtarı… Onunla başladım öğrenmeye. Evet, bugün bizi biz yapan bilgilerimizi bu kuruşlarla sağladık.

Türkçe’de yarım bilgisi ile her şeyi biliyormuş gibi konuşan insanlar için bir deyiş vardır. “Üç kuruşluk bilgisiyle ahkam kesiyor”denir.

Yalnız bizde mi?  Bertold Brecht’in  “Üç kuruşluk Operası” da var. Bence kuruşlara daha fazla haksızlık etmeyelim.

Elimden geldiğince, üç kuruşluk bilgimle bu blogda görüşmek dileğiyle.