Bundan tam atmış sene önce Türkiye’nin büyük şehirleri bir salgınla
çalkalanıyordu. Bu salgın bir mikroptan veya hastalıktan gelmemişti. Yalnız bizi değil Avrupa’yı da sarmıştı. Bu hastalığın adına “Hula-Hoop” deniyordu. Ben on iki yaşındaydım ablamsa on beş. Yalvar yakar zorla annemi ikna ettik, Ulus’ta eski Şehir çarşısından bir tane biz de aldık, eve döndük.
Bu yuvarlak çember yaklaşık seksen santim çapında sert bir plastikten yapılmış; bir ablam çeviriyor bir ben, yere düşüren sırasını kaybediyor. Sonunda evden dışarı taştık tüm mahalle gençleri her işi bıraktık çember çeviriyoruz.
En komiği, önceleri bu çemberden uzak duran büyüklerinde yavaşça dahil olmasıydı. En cesurları Nebahat Teyze “getirin bakayım neymiş bu” dedikten sonra başladı çevirmeye. Çemberlerin rengi… mavi tonları…yoruluncaya kadar çeviriyoruz. Her işte olduğu gibi bu işin de ustaları oldu birden, boynunda başlayıp aşağı indiren sonra cambaz gibi tekrar yukarı çıkaranlar. Onları seyretmek başka oluyor. Aşağıda o günlerde çekilmiş resimlerden bazılarını ekliyorum.
Okul bahçesinde hula-hoop çeviren ilkokul talebeleri
Caddede estetik bir güzellikte çemberini çeviren genç kadın ve Beyoğlu’nda Foto Saba’nın önünde işe giderken salgına yakalanan genç adam…
Dolmabahçe’de bir anne ve çocuğu. Yıl 1959, giyimler modern.
O günlerin meşhur dansözü Nana’ya tek çember yetmiyor.
Ve bu salgın geldiği gibi bir anda bitti. Neden bitti derseniz, bugünün kaynaklarında çok çeşitli hikayeler var. Bize o günlerde söylenen bağırsak düğümlenmesine neden olduğu söylentisiydi. Belki de okula daha çok ilgi için bizi bu işten soğutmak nedeniyle söylenmiş olabilir.
Dalyan,1 şubat, 2019
3 KURUŞ 