Bugün size yukarıya aldığım fotoğrafın hikâyesini anlatmaya çalışacağım. Bu fotoğraf 1935 yılında çekilmiş, iki çocuğu ile görülen bu kadının gözlerinden anlıyorsunuz ‘umutsuzluğu, tükenmişliği’
Amerika Birleşik Devletleri 1920 li yıllarda başlayan ve otuzlu yıllarda süregelen bir ‘Büyük Buhran’ yaşadı. Zenginler bir anda yoksullaştı, yoksul zaten yoksuldu daha da kötüleşti. İş yoktu, para yoktu daha da kötüsü ‘Gelecek yoktu’.
Devlet önce fabrikaları ve sanayi işletmelerini kurtarmaya çalıştı. Bozulan düzeni onarmak yıllar alacaktı ama unutulan bir kesim vardı, çiftliklerde çalışan yoksullar.
Aşağıda gördüğünüz kişi bir devlet memuru, adı Roy Stryker. Büyük ekonomik buhran sırasında ‘Zirai koruma kayıt bürosünun’ başkanıydı
Roy, ‘Çiftliklerde çalışanların durumunu nasıl anlatabilirim, federal hükümete’ diye günlerce düşündü ve sonunda kararını verdi. Esas mesleği ekonomi uzmanı olmasının yanında iyi bir fotoğrafçıydı, o günlerin usta fotoğrafçılarını topladı ve onlara tek bir cümle söyledi. ‘Bana çekilen acıyı fotoğraflarınızda gösterebilir misiniz?’
İşte ileride ABD nin en ünlü fotoğrafçıları olacak olan on üç kişilik grup, bir proje olarak çalıştılar, ‘acıyı’ görüntülediler.
Bu fotoğraflardan ikisini aşağıya alıyorum.
Sonuçta sesini duyurabildiler. Bugün o fotoğraflar bir albüm halinde toplanmıştır ve o günleri anlatan önemli bir belge olarak ‘Kongre Kütüphanesinde’ yerini almıştır.
En üste aldığım o genç kadının fotoğrafını çeken sanatçının adı, Dorothea Lange. Onu da size makinesi ile beraber göstermek istedim.
Bu olaylardan tam kırk sene sonra Steve McCurry aşağıda gördüğünüz fotoğrafı çekti. Dorothea’nın görüntülediği ilk fotoğrafla bunun arasındaki tek ortak yan, gözlerdeki değişmeyen ifade.
M. Meran Pakel
Dalyan, 12.05.2021
196 ( 18 / 21 )
3 KURUŞ 